Kurczę, no jak to jest, że facet, to jest facet. Nie da się inAczej. Wychowywany razem z dziewczyną, bez różnic, bez wpajania poczucia wyższości płci, bez jakichś seksistowskich wspominek, bez żadnych sugestii, że długie nogi są ekstra, że blondyny są super.

Cyc, pic i te sprawy.

Coś płynie w tej męskiej krwi, co sprawia, że jak widzi blond to od razu sądzi, że jest dobrze. Że jest pięknie, seksi i w ogóle. I resztę można zakryć długimi włosami, trochę za dużym T-shirtem…

Zganiam wszystko na kult Barbie. Za ładne, za uśmiechnięte, za blondynowate.

No bo na co mam zgonić?

Coś ta płeć ma zakodowane, że jak masz afro ma głowie, piękne kręcone, błyszczące w słońcu włosy to jesteś super laska. Reszty po prostu już chyba pod włosami nie widać…

Pamela na plaży kręciła niejednego, no nie? Nie ważne, że nie umiała pływać, dla niej warto było się topić!

Skąd to się bierze?

Nie wiem! Po prostu nie wiem.

Do rzeczy.

Ospale przełączam kanały w TV w poszukiwaniu czegoś na czym mogę zawiesić swoje wczesnowieczorne oko. Siedzi koło mnie mój syn.

Po którymś tam kliknięciu uwidacznia mi się Pani od „Kuchennych rewolucji”

– O, mamo, mamo, jak ją znam! – wykrzykuje do mnie

– Serio? Wiesz kto to jest? – pytam z niedowierzaniem.

– Tak ja wiem! – odpowiadam pewnie

– Ale przecież nigdy nie oglądałeś tego programu – brnę w swją stronę

– Mamo, to jest przecież Margaret! Ja ją znam z piosenek!

 

Wyję ze śmiechu.

Zataczam się.

Płaczę.

Ten koleś mnie rozbraja!

 

No rzeczywiście wystarczy mieć blond pukle i już się jest złodziejem męskich serc!

 

– Ale przecież ona tu nie śpiewa, zobacz! To nie jest Margaret! – Staram się tłumaczyć. Myślę że może jeszcze coś ugram, że jeszcze zmienię jego myślenie, że jednak ten blond to nie wszystko, że go odmroczę!

– Mamo, bo ona teraz jest po prostu na wakacjach! Mówię Ci! To ona!

 

Brak mi argumentów.

Idę do sklepu po farbę BARDZO-JASNY-BLOND 🙂 🙂 🙂