Niewyobrażalnie wielka odpowiedzialność na mnie ciąży. Na mnie i na każdym rodzicu. I chyba sobie w ogóle nie zdawałam z tego sprawy. No nie, kłamię, wiedziałam, bo przecież karmisz, leczysz, głaszczesz, uczysz wiązać sznurowadła. Kreujesz świat, przynajmniej przez te pierwsze lata.

Od kiedy zaczyna to małe stworzenie mówić: „Mamo mogę soku?”, „Mamo mogę iść na dwór”, „Mamo mogę coś słodkiego?” odpowiadam na nie mechanicznie raz „tak”, a raz „nie” i tak dochodzi do mnie po jakimś czasie, że każdy drobiazg jest konsultowany niczym zgoda na start rakiety w kosmos. Wow! Moja opinia czasem wypowiadana od niechcenia ma wartość, większą niż sądziłam… Do kiedy nie miałam tego świadomości, było mi jakoś lżej, a teraz poczucie odpowiedzialności za wypowiadane słowa jest jakby większe.

Dlatego dziś, kiedy dziecko w drogerii podaje mi dwa razy droższe patyczki do uszu –  papierowe – kupuję je. Bo przecież „Mówiłaś, że taki patyczek rozkłada się 500 lat i żółw może go zjeść i umrzeć”. No tak, mówiłam. A więc teraz muszę iść tym torem. Muszę być konsekwentna. Nie muszę, chcę być. Bo chcę być w tym co mówię – prawdziwa.

I wiecie co?

Jest to świetne i dobrze mi z tym. Bo dzieci mobilizują nas do zmian. Wychowując je mogę też zmieniać siebie na lepsze. Wierzę, że to zaowocuje w przyszłości.

Ba! Ja już to widzę!